Αλόνα Τατάροβα: Τι τρέχει με τη Δανία και τους πρόσφυγες

Η αλήθεια είναι ότι πασχίζουμε με κάθε τρόπο να κατηγορήσουμε του βόρειους συμμάχους μας για αναλγησία και ρατσισμό για να τονίσουμε τον εγχώριο πλην όμως δυσεύρετο αλτρουισμό. Επειδή αγνοώ το θέμα, αναζητώ πληροφορίες. Leo 

από το Millennials

Μετά λύπης μου παρατηρώ, πως ως επί το πλείστον το προσωπικό μου κίνητρο για τη συγγραφή ενός άρθρου στη σελίδα, αποτελεί η αποκατάσταση μιας παρεξήγησης ή μη κατανόησης της πραγματικής διάστασης ενός θέματος. 

Βρίσκω τον εαυτό μου λοιπόν αντιμέτωπο με δεκάδες ειδήσεις, δημοσιεύσεις και κυρίως αναδημοσιεύσεις μιας απόλυτης παρεξήγησης της πολιτικής της Δανίας απέναντι στους πρόσφυγες τις τελευταίες ημέρες. Και φυσικά της αντίστοιχης υπόνοιας που κρύβουν αυτές οι κριτικές – ότι ποτέ δεν κοιτάμε την καμπούρα μας, που είμαστε και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, αλλά στεκόμαστε ως οι αυστηρότεροι κριτές των άλλων. Ίσως να είναι αυτή, η προσπάθειά μας να κρύψουμε την τραγική μας ανεπάρκεια πίσω από τα όσα κάνουν ή δεν κάνουν οι Άλλοι. Κάπως έτσι άλλωστε δομούμε το ποιοί είμαστε Εμείς.

Το παρασκήνιο της ιστορίας ξεκινά, από την ψήφιση νόμων από το Κοινοβούλιο της Δανίας, νόμων οι οποίοι σχετίζονται με το μεταναστευτικό και τις παροχές του δημόσιου συστήματος υγείας και εκπαίδευσης. Οι δημοσιεύσεις κάνουν λόγο για αποφάσεις που μείωσαν τα επιδόματα κατά 10%, περιόρισαν το δικαίωμα στην οικογενειακή επανένωση και για κατάσχεση των τιμαλφών των προσφύγων. Δεν έλλειψαν και οι διεθνείς επικρίσεις μεγάλων οργανισμών, όπως της Ύπατης Αρμοστείας, με κατηγορίες προς τη Δανία για παραβίαση της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τις Συμβάσεις των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα των παιδιών και των προσφύγων. Ενώ ακολούθησαν οι γνωστές υπερβολές, σύγκρισης και σύγκλισης των αποφάσεων της δανικής κυβέρνησης με το Γ’ Ράιχ και την αντιμετώπιση των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Δανία, από κοινού με τη Σουηδία, είναι οι δυο χώρες που σκλήρυναν τη στάση τους απέναντι στο προσφυγικό ζήτημα, το οποίο πήρε τις μεγαλύτερες διαστάσεις του κατά το 2015. Γνώμη μου είναι, πως ακριβώς επειδή φημίζονται ως τα πλέον δομημένα κράτη, γνωρίζουν πολύ καλά ποιες είναι οι δυνατότητες των συστημάτων τους και η ανταπόκριση απέναντι στο θέμα είναι ανάλογη. Άλλωστε, όταν μιλάμε για επίλυση ενός ζητήματος, εννοούμε την χειροπιαστή παροχή υπηρεσιών και όχι απλώς το άνοιγμα συνόρων και έπειτα αδιαφορία για το που πηγαίνουν και τι κάνουν οι άνθρωποι αυτοί. Στο σημείο αυτό, δεν θα προβώ στον αναμενόμενο παραλληλισμό με γνωστές δηλώσεις πρώην Υπουργού.

Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη.

Οι ίδιοι οι Δανοί, δήλωσαν σύντομα πως το ψηφισμένο νομοσχέδιο, αποτέλεσε το πιο παρεξηγημένο νομοσχέδιο στην ιστορία της Δανίας. Το οποίο υποστηρίχθηκε τόσο από το αντι-μεταναστευτικό Λαϊκό Κόμμα της Δανίας, όσο και από τη Σοσιαλδημοκρατική Αντιπολίτευση.

Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα, στο CNN, της απολογίας του Jakob Ellemann Jensen, του κεντρο-δεξιού Φιλελεύθερου κόμματος όπου τόνισε και ο ίδιος το μέγεθος της παρεξήγησης.

Η δημοσιογράφος, τονίζει πως δεν είναι δυνατόν να αποσπώνται και να δημεύονται τα προσωπικά αντικείμενα αξίας, των πιο απεγνωσμένων ανθρώπων. Ενώ ο Jensen απαντά: «Η Δανία ανήκει στις χώρες που έχουν δεχτεί τους περισσότερους πρόσφυγες. Αποτελεί άλλωστε τον 8^ο ευρωπαϊκό προορισμό γι’αυτούς.» Πράγματι μόνο το 2015 η Δανία δέχτηκε παραπάνω από 21 χιλιάδες πρόσφυγες, ενώ ξόδεψε το 2^ο μεγαλύτερο ποσοστό επί του ΑΕΠ για ανθρωπιστική βοήθεια προσφύγων. «Διαθέτει ένα από τα πιο γενναιόδωρα συστήματα κοινωνικών παροχών, το οποίο ισχύει τόσο για Δανούς όσο και για τους πρόσφυγες».

Η πραγματικότητα είναι πως η Δανία προσφέρει στους πολίτες της ένα από τα πιο προηγμένα δημόσια συστήματα υγείας και εκπαίδευσης, από το νηπιαγωγείο ως το πανεπιστήμιο.Προβλέπονται προγράμματα ενσωμάτωσης και εκμάθησης της γλώσσας. Με ό,τι φυσικά μπορεί να συνεπάγονται αυτές οι παροχές, ξεκινώντας από τα σημαντικότατα επιδόματα ανεργίας μέχρι και προβλέψεις συνταξιοδότησης. Όλα παρεχόμενα από την πολιτεία χωρίς καμιά οικονομική συμμετοχή για τους ενδιαφερόμενους.

Είτε είσαι Δανός, είτε πρόσφυγας, εφόσον διαθέτεις τα μέσα να καλύψεις μόνος κάποια από τα έξοδά σου τότε δεν μπορείς να ενταχθείς σε όλες τις παροχές του συστήματος, όπως για παράδειγμα τα επιδόματα στέγασης και τροφής. Ο μόνος όρος για να μπορεί κανείς να απολαύσει τις παροχές αυτές είναι να μετρηθεί από το κράτος το μέγεθος των αναγκών και να διαπιστωθεί εάν διαθέτεις τα χρήματα για στέγαση και φαγητό. Διαφορετικά, για να σε καλύψει το κράτος, θα πρέπει να παραιτηθείς της προσωπικής σου περιουσίας εάν αυτή ξεπερνά τις 10.000 κορώνες (DKK), με εξαίρεση φυσικά τα αντικείμενα συναισθηματικής αξίας (βέρες κλπ).Κανένας Δανός δεν λαμβάνει παροχές εάν η περιουσία του ξεπερνά τις 10.000 DKK. Στο σημείο αυτό ακριβώς αναρωτιέται κανείς, ποιο είναι το απάνθρωπο χαρακτηριστικό του νόμου, εκείνο άραγε που εξισώνει τους πρόσφυγες με τους πολίτες της χώρας;

H συνέχεια εδώ