Ο «ΧΩΡΟΣ» στην εξουσία



του Λεωνίδα Καστανά

Μπορεί η πλειοψηφία των πολιτών να το αγνοεί αλλά ο «ΧΩΡΟΣ» («Χ») βρίσκεται στην εξουσία. Με τον όρο «ΧΩΡΟΣ» αποκαλούσαμε στα 80s τον πολιτικό υπόχωρο της Αριστεράς που περιελάμβανε μέρος του ΚΚΕ εσ, τη Β’ Πανελλαδική, την ομάδα «ΠΟΛΙΤΗ», διαγραμμένους του ΚΚΕ, ανένταχτους τροτσκιστές και μαοϊκούς, αναρχοαυτόνομους και ακτιβιστές, τέως αριστερούς Πασόκους,  αριστερούς οικολόγους και αριστερές φεμινίστριες και γενικά ανέστιους της  Αριστεράς. Όλοι αυτοί αποτελούσαν την εναλλακτική Αριστερά. Από το χώρο αυτόν προέκυψε αργότερα ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ και ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά σήμερα μετά την αποχώρηση των ΛΑΕ, των προερχομένων δηλαδή από το ΚΚΕ, και των αριστερίστικων συνιστωσών μπορούμε να πούμε ότι κυβερνά ο «Χ». Αν μάλιστα δεν είχε κάνει την κουτουράδα να αποχωρήσει από το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, η Ανανεωτική Πτέρυγα για να φτιάξει τη ΔΗΜΑΡ, ο κύκλος θα είχε κλείσει με τον καλύτερο τρόπο. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

Την εποχή εκείνη ο «Χ» δεχόταν την αφόρητη πίεση του ορθόδοξου ΚΚΕ. Ιδεολογική στο μέτρο που αυτό κατείχε τη σφραγίδα της Λενινιστικής παράδοσης, πολιτική στο μέτρο που ήταν πλειοψηφική δύναμη με ευρεία αποδοχή στο χώρο των παραδοσιακών αριστερών, αλλά και ιστορική στο μέτρο που είχε την εύνοια της Σοβιετικής Ένωσης. Γιατί η Αριστερά στην Ελλάδα νοούνταν  μόνο ως φιλοσοβιετική. Ο «Χ» κατήγγειλε το Σοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα ως γραφειοκρατικό και ουσιαστικά «δεξιό» και δεν αποδέχονταν ότι στην ΕΣΣΔ υπήρχε πραγματικός κομμουνισμός. Παρόλες τις διαφορετικές απόψεις που κυκλοφορούσαν στα σπλάχνα του, η ουσία ήταν ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», κόσμος ελευθεριακός, ανοικτός στις διαφορετικές αριστερές απόψεις, χωρίς νομενκλατούρες και Γκούλαγκ, χωρίς εξουσιαστικές δομές και ντιρεκτίβες. Μια αριστερή ουτοπία χωρίς απαντήσεις στα μύρια τόσα ερωτηματικά.

Ο «Χ» είχε ανακαλύψει λίγο καθυστερημένα το Μάη του «68» εγκατέλειπε τα ρεμπέτικα και τα καλαματιανά και ανακάλυπτε και πάλι το ροκ του παρελθόντος αλλά και του μέλλοντος. Στα ήθη, το κνίτικο «να κάνουμε μόνιμους και σοβαρούς δεσμούς» ήταν πλέον παρελθόν και είχε αντικατασταθεί από τις «ελεύθερες σχέσεις». Στα διαβάσματα, ο «Χ» χλεύαζε  το «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα» του Φαράκου και αγαπούσε το «όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών» του Χρύσανθου. Η σημερινή κυρίαρχη ιδεολογία στην εκπαίδευση, αυτή της ήσσονος προσπάθειας και του «δώσε ένα πτυχίο στο παιδί να βολευτεί» έλκει την καταγωγή της από αυτόν ακριβώς το ΧΩΡΟ. Η Παιδεία ήταν ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους και καθήκον της εναλλακτικής Αριστεράς ήταν να την αποδομήσει. Περισσότερα δικαιώματα, λιγότερες υποχρεώσεις. Η μέθοδος των καταλήψεων εγκαινιάστηκε από τον «Χ» και τους συμμάχους του μαοϊκούς και αναρχίζοντες από τις αρχές του 80 για να καταλήξει μόδα και κανονικότητα σήμερα στο χώρο της εκπαίδευσης και όχι μόνο.

Ο Γάλλοι δομιστές με πρώτον τον Αλτουσέρ αποτελούσαν τους ιδεολογικούς του πατέρες. Τα ευρωκομμουνιστικά κόμματα ήταν πολύ δεξιά για τα γούστα του «Χ», αντιθέτως το Μανιφέστο, ο Λούτσιο Μάγκρι και η Ροσάνα Ροσάντα λατρεύονταν ως ημίθεοι. Στην κομμουνιστική θεωρία, ένα μείγμα Γκράμσι, Μπετελέμ, Πουλατζά, Μπαλιμπάρ, αλλά και Κορνήλιου οδηγούσε τα πνεύματα των ανήσυχων τότε εναλλακτικών αριστερών. Ο «Χ» έφερνε την ευρωπαϊκή εναλλακτική Αριστερά στην Ελλάδα μαζί με τη Jazz που τότε δονούσε τη ψυχή του στο Jazz Club του Μπαράκου και στο Ηalf Note του Σαχπασίδη. Ο «Πολίτης» και ο «Σχολιαστής», διαβάζονταν με βουλιμία και η «Ελευθεροτυπία» ήταν η εφημερίδα του.

Ο «Χ» έσπαγε τα στερεότυπα και την  καθυστέρηση της παραδοσιακής Αριστεράς στις σχέσεις και τη ισότητα των δύο φύλων, στην οικογένεια και την ανατροφή των παιδιών, στη σεξουαλική διαφορετικότητα, στη χρήση των μαλακών ναρκωτικών, στο free camping, στο ροκ εν ρολ, στο δικαίωμα στην τεμπελιά, στα πάντα. Αγωνίζονταν για την προστασία του περιβάλλοντος, τα δικαιώματα της LGBT κοινότητας, των στρατευμένων αλλά και των έγκλειστων στις φυλακές. Την εποχή εκείνη ήταν ένα πραγματικά προοδευτικό κίνημα για τα ελληνικά δεδομένα. Σε μια Ελλάδα που ασφυκτιούσε ανάμεσα στους καραμανλικούς και τους πρασινοφρουρούς από τη μια και τους κνίτες από την άλλη, η εναλλακτική Αριστερά ήταν σε πολλά πράγματα όαση. Πάντα μειοψηφική αλλά επιδραστική, πάντα δραστήρια και ρηξικέλευθη στο χώρο της Αριστεράς. 

Τα εναλλακτικά κομμουνιστικά κινήματα  σε όλον τον κόσμο ήταν στην ατζέντα του «Χ». Με τη λειψή ενημέρωση που υπήρχε τότε όλα αυτά καταπίνονταν αμάσητα.  Έτσι στήριζε τους Φρουρούς της Επανάστασης στο ΙΡΑΝ, όλα τα αραβικά κινήματα στη Μέση Ανατολή και τις ένοπλες μεθόδους τους, τον Καντάφι, τους βάσκους αυτονομιστές της ΕΤΑ, τον ΙΡΑ, τη RAF, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και όλους τους αντάρτες στη Νότιο Αμερική. Ο «Χ» ήταν αντικαπιταλιστής και αντιαμερικανός και όποιοι δρούσαν εναντίον των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των συμμάχων τους, δηλαδή εναντίον του καπιταλιστικού συστήματος ήταν φίλοι του. Ακόμα και οι φανατικοί μουσουλμάνοι, σε ένα χώρο που διακρίνονταν για την αθεΐα του. Η στάση του απέναντι στην Ευρώπη ήταν στο ίδιο μοτίβο. Όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων, ναι στην Ευρώπη των λαών. Το όνειρο του Τσίπρα να αλλάξει την καπιταλιστική Ευρώπη, η απέχθεια απέναντι στις δομές της ΕΕ και το ευρωπαϊκό κεκτημένο έχει τις ρίζες του στην εναλλακτική και ανανεωτική Αριστερά. Στάση επαμφοτερίζουσα, αποτέλεσμα της σύγκρουσης μέσα στο διχασμένο κορμί της. Κοσμοπολιτισμός εναντίον κομμουνιστικής  ιδεοληψίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι επιστήμονες του «Χ» ενώ θαύμαζαν την οργάνωση των δυτικών πανεπιστημίων και προσαρμόζονταν άνετα στο περιβάλλον τους, ήταν και είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν κάθε «επαναστάτη» που θέλει να καταστρέψει την εκπαιδευτική διαδικασία στα ελληνικά ΑΕΙ.       

Στην Ελλάδα, η «17 Νοέμβρη» αντιμετωπίζονταν με ένα συγκρατημένο θαυμασμό στο μέτρο που οι περισσότεροι δεν ήξεραν ποιοι κρύβονταν από πίσω της. Οι πράξεις της ωστόσο είχαν ευρεία αποδοχή, τουλάχιστον μέχρι τον Μπακογιάννη, μέχρι τον Αξαρλιάν.   Η λογική του «ένοπλου σύντροφου» ή της «ένοπλης Αριστεράς» που όμως ακολουθεί αδιέξοδη τακτική θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν πλειοψηφική. Στο φινάλε σκότωνε αστούς και Αμερικάνους.

Ο «Χ» είχε, για την τρομοκρατία και την αριστερή πολιτική βία, μια απλοϊκή αλλά σίγουρη ερμηνεία. Θεωρούσε ότι η τρομοκρατία είχε καλές προθέσεις, μάχονταν για την ανατροπή του καπιταλισμού, ήταν στην υπηρεσία του αριστερού κινήματος, στο πλευρό των καταπιεζομένων αλλά οι μέθοδοί της ήταν λαθεμένες και αδιέξοδες. Από την άλλη, η ένοπλη δράση προκαλούσε την αντίδραση του αστικού κράτους, το οποίο με νομοθετικές παρεμβάσεις (τρομονόμος κλπ) δυσκόλευε την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος. Το ακούσαμε και πρόσφατα με αφορμή την παράσταση του Εθνικού.  Όπου μπορούσε άφηνε να εννοηθεί ότι προβοκάτορες έκαιγαν την Αθήνα στις διάφορες διαδηλώσεις για να ενοχοποιήσουν το αντιεξουσιαστικό κίνημα.

Η συμπάθεια ή η ανοχή προς την ασύμμετρη πολιτική βία αριστερών προθέσεων είναι απότοκο ενός συμπλέγματος προς το ΚΚΕ. Η δογματική ορθόδοξη κομμουνιστική Αριστερά δεν μασούσε τα λόγια της όταν ήταν να καταδικάσει την τρομοκρατία. Δεν την έλεγχε, δεν ήταν δική της, δεν την καθοδηγούσε. Τη θεωρούσε ύποπτη και υποκινούμενη από τον ιμπεριαλισμό. Η εναλλακτική Αριστερά σύρθηκε σταδιακά σε μια ανεκτική στάση αναζητώντας αριστερά εύσημα. Μεταφράζοντας το «η βία είναι η μαμή της Ιστορίας» δεν μπορούσε παρά να αναγνωρίσει αγαθές προθέσεις στους τρομοκράτες και να σταθεί έστω και υπόρρητα στο πλάι τους. Δεν είναι τυχαίο ότι μέλη αυτού του Χώρου κατέθεσαν ως μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη της «17 Νοέμβρη». Η αγωνία τους να αποδείξουν ότι οι δολοφονίες είναι πολιτικές πράξεις και ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπιστούν δικαστικά ήταν έκδηλη. Δεν υποστήριζαν τις δολοφονίες αλλά τον πολιτικό τους χαρακτήρα. Φυσικά δεν αναγνώριζαν κάτι ανάλογο στους δολοφόνους της άλλης πλευράς.  

Δεν είναι τυχαίο ότι από τα πρώτα νομοθετήματα της «Πρώτης φορά Αριστεράς» ήταν μια ρύθμιση που αποσκοπούσε στην έξοδο του Σ. Ξηρού από τη φυλακή. Ούτε «αθώα» ήταν η επιλογή του θέματος από την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τους ανθρωπιστικούς λόγους ή τις καλλιτεχνικές ανησυχίες, αλλά η αγωνία της σχετικοποίησης είναι εμφανής. Δολοφονίες από τη  μια αλλά και βάρβαρη αντιμετώπιση του δολοφόνου από το κράτος, από την άλλη. Μια απόπειρα να μοιραστούν ευθύνες. Κάποιοι μιλούν και για πολιτικούς κρατούμενους. Μια επαμφοτερίζουσα στάση, μια διχοστασία ανάμεσα στην πολιτική ορθότητα και την αριστερή δράση. Ο εμφύλιος είναι ακόμα εδώ; Κάποιοι βλέπουν μια διάθεση ηθικής δικαίωσης, ενός εξαγνισμού. Δολοφόνησα αλλά έχω πληρώσει που γράφει και ο Σάββας. Η στάση δεν είναι ενιαία, τα λόγια δεν είναι καθαρά, πώς να δικαιώσεις το έγκλημα, αλλά και πώς να αρνηθείς την κομμουνιστική σου παράδοση.  


Η μάνα ενός δολοφόνου δεν αμφισβητεί το δίκαιο της καταδίκης του. Αλλά είναι παιδί της και όπως και όπως να το κάνουμε, τον αγαπά και πονά.  

Σχόλια

  1. Μεγάλο θέμα άνοιξες, αγαπητέ Λεωνίδα. Όμως τώρα πια, πιστεύω, είναι μάλλον θέμα για τους ιστορικούς των ιδεών και των πολιτικών ρευμάτων. Θα πω τη γνωμη μου μόνον για μια παρονυχίδα του.
    Η συμπερίληψη και «Ομάδας ΠΟΛΙΤΗ» σ΄ αυτό που αποκαλείς (και αποκαλείτο τότε) «χώρος», εγείρει δύο αντιρρήσεις:
    Πρώτον, φαντάζομαι ότι είναι σχήμα λόγου το «Ομάδα» ΠΟΛΙΤΗ, δεδομένου ότι τακτικοί συνεπιβαίνοντες στο σκάφος αυτό ήταν φίλοι και συνοδοιπόροι αντιδογματικοί αριστεροί μεν, αρκετά διαφορετικοί δε ως προς τις ιδεολογικο-πολιτικές θέσεις. Όπως λόγου χάρη οι δυό αείμνηστοι, ο πλοίαρχος Άγγελος και ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Φυσικά, το ενοποιό στοιχείο υπήρχε και το ανέφερα ήδη. Όμως αυτό ήταν μια άλλη ιστορία, πιο σημαντική απο την πολιτική: ήταν περισσότερο θέμα παιδείας και όχι τόσο πολιτικής με την πολύ στενή έννοια.
    Δεύτερον, η αυτοκατανόηση όλων ή σχεδόν όλων εκείνων των ανθρώπων δεν είχε καμμια σχέση με το λεγόμενο «εναλλακτικό», ούτε βέβαια με το «όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών» του Χρύσανθου, ούτε με «ελεύθερες σχέσεις» ή άλλα πιο εξωτικά που αναφέρεις. Και βέβαια, εκτός από τα αλτουσερικά γαλλοπρεπή άνθη, στο περιοδικό εκείνο άνθιζαν και άλλα, διαφορετικά άνθη πολιτικής και ευρύτερης παιδείας (θυμάμαι και τον Λογοτεχνικό Πολίτη). Πράγματα που άρχιζαν, λόγου χάρη, από τον επίσης αείμνηστο Κοσμά Ψυχοπαίδη και τέλειωναν στην «Αλληλεγγύη», ειδικά εκείνη τη δύσκολη εποχή για την (ταλαίπωρη πάλι) Πολωνία.
    Με το παράδειγμα του Πολίτη φαίνεται και κάτι πιο γενικό: κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν μπορεί να γίνει συμπερίληψη όλων αυτών των ετερόκλητων πραγμάτων της εποχης εκείνης. Ιδίως, δεν μπορεί να γίνει απο την οπτική γωνία του τώρα.
    Και αυτοί που έβλεπαν (ή βλέπουν) με συγκρατημένο ή με λιγότερο συγκρατημένο θαυμασμό την τρομοκρατία ή δεν γνωρίζουν ότι ο αντιαμερικανισμός είναι ο «αντικαπιταλισμός για χαμηλά IQ», αυτοί μπορεί όντως να αυτοκατανοούνταν ως εναλλακτικοί ή «χώρος» ή «αντιεκσυγχρονιστές» ή δεν ξέρω τι άλλο. Ως ανανεωτικοί όμως ή ως αντιδογματικοί ή ως ευρωκομμουνιστές, «δεξιοτερης» ή «αριστερότερης» κοπής, όχι. Ποτέ δεν αυτοκατανοήθηκαν έτσι. Όσο για τον Πολίτη από τον οποίο αρχίσαμε, οι άνθρωποι αυτοί «ελιτίστικο» τον ανέβαζαν και «κουλτουριάρικο» τον κατέβαζαν.
    Ευτυχώς η δυστυχώς, ο μπαξές της ελληνικής Αριστεράς, όπως και άλλοι, έβγαζε τότε πολλών ειδών λαχανικά. Έβγαζε επίσης αγκάθια, μέχρι και δηλητηριώδη γεννήματα. Το χειρότερο είναι ότι με τα χρόνια η βλάστηση υποβαθμίστηκε. Και καθώς ο μπαξές απλώνονταν σε νέα εδάφη, γινόταν μέσα του όλο και πιο άκαρπος, πολιτικά στείρος. Γέμιζε τριβόλια, αγριάδες και ξερά κούτσουρα. Γι αυτό άλλωστε και δεν ξαναβλάστησε κάτι σαν τον «Πολίτη»
    Φοβάμαι ότι τώρα περνάμε σε νέα φάση και έρχεται - ηδη είναι εδώ - η πραγματική εποχή ξηρασίας. Ξηρασία στην πολιτική παιδεία, προπάντων στην αριστερή πολιτική παιδεία, για την οποία πάσχιζε ο «Πολίτης».
    Το ότι επενεμφανίζεται εν έτει 2016 η ανοχή προς την ασύμμετρη πολιτική βία αριστερών προθέσεων, είναι ακριβώς σύμπτωμα αυτής της ξηρασίας.

    Γιώργος Β. Ριτζούλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιώργο καλημέρα και σευχαριστώ για τα τόσο κατατοπιστικά σχόλια. Πολλές διαφορετικές απόψεις πράγματα και πολλά φρούτα, πλην όμως μια η συνισταμένη. Κομμουνιστική Εναλλακτική Αριστερά. Φυσικά με τις ιδιαιτερότητες του καθενός και με τις εξαιρέσεις.Και με διαφορετικές πορείες έκαστος μετά. Μη ξεχνάς ότι ο ΠΟΛΙΤΗΣ εκπροσωπήθηκε και στο ΚΚΕ εσ ΑΑ του Μπανιά. Αλλά αυτά πρέπει να κουβεντιαστούν από κοντά. Νάσαι καλά

      Διαγραφή
  2. Κοντολογίς:
    Τα πολιτικά εγχειρήματα (στον αμυδρό βαθμό που ήταν πολιτικά) τύπου ΠΟΛΙΤΗ, και κυρίως το εγχείρημα πολιτικής παιδείας που τα υποβάσταζε, ηττήθηκαν. Το αργότερο το 1990. Νίκησαν κατά κράτος άλλα αντίπαλα και, φαίνεται, πολύ πιο πειστικά εγχειρήματα, που άκουγαν σε ονόματα όπως κάθαρση, ισχυρή Ελλάδα, επανίδρυση του κράτους, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ. Οι νικητές εκείνοι είναι τώρα ηττημένοι, πεσμένοι στο έδαφος. Ομως βλέπω τον «ΧΩΡΟ» που βρίσκεται τώρα στην εξουσία να μοιάζει εκπληκτικά μ' αυτούς, με τους τότε νικητές, στη μορφή και στις νοοτροπίες. Αναρωτιέμαι λοιπόν ποιοι οι γονείς και ποιοι οι συγγενείς του.
    Το πραγματικό ζήτημα είναι όμως άλλο: ποιός έχει σειρά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το κατάλαβα,πάλι μειοψηφία είμαστε,αλλά δεν νιώθουμε μόνοι και κακά τα ψέματα σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας μπορούμε κι εκφραζόμαστε ενώ σε καθεστώς λαϊκής δημοκρατίας (είτε του ΚΚΕ είτε του χώρου)θα είμασταν στα γκουλαγκ.Παρόλα αυτά δεν μετανιώνω και είμαι περήφανος για την συμμετοχή μου στην ανανεωτική αριστερά και την υποστήριξή μου στις πλατφόρμες Λεωνίδα Κύρκου,Μιχ.Παπαγιαννάκη,Σημίτη,ΓΑΠ,Μπένι και τώρα Κυριάκου.(αν κι ένα διαστημα φλέρταρα με τους Μπανιάδες και τα κινήματα). Πάντως μ ε την όποια "ανανεωτική αριστερά" των Κωνσταντόπουλου-Αλαβάνου-Τσίπρα δεν νιώθω να με συνδέει τίποτε,πέρα από κάποιο χαμένο ουτοπικό παρελθον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λεο
    Ενδιαφέρουσα η γενεαλογια αλλα ο aftercrisis έχει ένα ισχυρό επιχείρημα : Ο χώρος ανήκει σε χρόνο και τόπο όπου η πολιτική σύγκρουση εκφράζεται αυθεντικά
    Αυτό που έχουμε τώρα ειναι μια πολιτική διαχείριση που ενίοτε αναφέρεται σε ιδέες του χώρου , όχι ως βάση - ιδεολογία, αλλα ως ρητορική εξωτερική αναφορά
    Ο χώρος δεν κυβερνά αλλα οι αναφορές οι εκφωνήσεις του διακινούνται όπως οι ονομασίες στα εστιατόρια :παραγγελεις ένα ελκυστικό όνομα πιάτο αλλα μόνο αν το φας καταλαβαίνεις
    Ταυτόχρονα αυτό δεν ειναι ούτε υπαναχώρηση ούτε προδοσία : το σχήμα των αγνών αριστερών που αλλάζουν ειναι επίσης αδόκιμο
    Η βαλκανική αδύναμη διασπασμένη κοινωνία ναρκισευεται με την αυτοκατανόηση με την βοήθεια σχημάτων ενός δυτικού ρεπερτορίου
    Έτσι και η τρέχουσα διαχείριση κολακεύεται να αναφέρεται σε ιδέες και ονομασίες μιας παρελθούσας συγκυρίας Αυτό το σχήμα δύστροπικης διαχείρισης ευρώ και αριστερής ρητορείας ala 70's ειναι η σημερινή κυβέρνηση
    Απέναντι μια εξ ίσου δύσμορφη αντιπολίτευση που θέλει να μιλάει με ένα ξύλινο τεχνο φιλελευθερισμο που δεν εδράζεται πουθενά
    Μπλέξαμε χοντρά ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη το σημείωμα αυτό γράφτηκε με αφορμή να θυμίσει την αποδοχή του χώρου στην πολιτική βία και να ερμηνεύσει ιστορικά τις σημερινές συμπεριφορές ενός μέρους της Αριστεράς.Αναγκαστικά επεκτάθηκε και σε άλλα. Ωστόσο ώρες ώρες έχω την αίσθηση ότι κυβερνά ο ίδιος πυρήνας της εποχής εκείνης. Ίσως η ιδεολογία της εποχής εκείνης είναι η πολιτική πρακτική του σήμερα για την κυβερνώσα Αριστερά. Τους έζησα και στη ΔΗΜΑΡ και είναι ακριβώς το ίδιο. Νιώθω την ίδια αναγούλα που μέκανε πριν 35 χρόνια να απομακρυνθώ από την πολιτική. Σίγουρα σήμερα το πράγμα έχει βαρύνει. Θα επιλέξω τεχνοφιλελευθερισμό.

      Διαγραφή
    2. Θα συμφωνήσω μαζί σου, Λεο, επισημαίνοντας οτι ο τεχνοφιλευθερισμος εδράζεται μια χαρα στην τεχνολογία και τον φιλευθερισμο.

      Αντίθετα οι αριστερές μπαρούφες της πρώην ανανεωτικής και νυν κυβερνω σας αριστεράς εχουν χάσει απο χρονια καθε πραγματικό έρεισμα.
      Είχαν νόημα εφόσον υπήρχε ο λεγόμενος "υπαρκτός σοσιαλισμός", τις πρακτικές του οποίου υποτίθεται οτι θα ανανέωναν.
      Αν θυμάμαι καλα, το βασικό στοιχειο διαφοροποίησης ηταν "η ειρηνική μετάβαση στο σοσιαλισμό".

      Το να προβάλλεται αυτη η προβληματική στο σημερα ειναι εξόχως "προβληματικό".
      Οπως προβληματική ειναι, κατα την ταπεινή μου γνωμη, η τήρηση ίσων αποστάσεων απεναντι στις δυο κύριες πολιτικές τάσεις της παρούσας συγκυρίας.


      Διαγραφή
    3. Θα συμφωνήσω μαζί σου, Λεο, επισημαίνοντας παράλληλα οτι ο τεχνοφιλευθερισμος εδράζεται μια χαρα στην τεχνολογία και στον φιλευθερισμό.

      Αντίθετα οι αριστερές πομφολυγες της πρώην ανανεωτικής και ΝΥΝ κυβερνώ σας αριστεράς εχουν χάσει καθε έρεισμα.
      Είχαν νόημα εφόσον υπήρχε ο λεγόμενος "υπαρκτός σοσιαλισμός", τις πρακτικές του οποίου υποτίθεται οτι θα ανανέωναν.

      Αν θυμάμαι καλα, το κεντρικό σημειο διαφοροποίησης ηταν η "ειρηνική μετάβαση στον σοσιαλισμό".

      Το να προβάλλεται αυτη η προβληματική στο σημερα ειναι κατι εξόχως "προβληματικό".

      Εξίσου προβληματική ειναι, κατα την ταπεινή μου γνωμη, και η τήρηση ίσων αποστάσεων απεναντι στα δυο κυρία ρεύματα της παρούσας συγκυρίας.

      Διαγραφή
  5. Θελοντας να διασκεδασω ευχαρίστως την ημι-ζοφερην ατμοσφαιραν και να φανει ακτις αισιοδοξιας εκκινωντας απο:

    1. Την Ανακοίνωση για την παράσταση «Ισορροπία του Nash»
    http://www.n-t.gr/el/news/?nid=1815

    2.την αγωνιστικη ενωση αγροτων και αντιπροσωπειας των επιστημονικών και επαγγελματικών φορέων στο μπλόκο του Κάστρου,

    εγραψα το κατωθι :

    "Το Αττικο κομμα περιφειακης αναπτυξης και παραγωγικης ανασυγκροτησης, κατα την μεταβατικη περιοδο παραμονης των μετοικων Αθήνησι :-) θα φροντισει δια την αισθητικην διαπαιδαγωγισιν, προβληματισμον αμα δε και δια την ψυχαγωγιαν των με ρεπερτοριο οπως
    ο αγαπητικος της βοσκοπουλας, το φιντανακι,…"

    Ο/Η elias λέει:
    30 Ιανουαρίου 2016 στο 01:34
    @afotistos
    Ο αγαπητικός του αγαπητικού της βοσκοπούλας τώρα πια.

    Ο/Η Αφωτιστος Φιλέλλην λέει:
    30 Ιανουαρίου 2016 στο 12:51
    elias

    «Ο αγαπητικός του αγαπητικού της βοσκοπούλας τώρα πια.»

    δεν εχει γραφτει ακομη, αλλα θετω το περιγραμμα του σεναριου, με στοιχεια αδελφοποιησης των λαών και των φύλων, αποκεντρωσης και περιφερειακης αναπτυξης :

    ««Σήμερα καταφέραμε να ενωθούν η γραβάτα με τη γαλότσα» είπε χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος του μπλόκου του Κάστρου ……., υποδεχόμενος την αντιπροσωπεία των επιστημονικών και επαγγελματικών φορέων που έφτασε ….. το απόγευμα στην περιοχή .... όπου και το μπλόκο των αγροτών.»

    Το ιδιο βραδυ, ο Ιακωβος, σαρανταρης δικηγορος, μετα απο οινοποσια μετα εκλεκτων μεζεδων, βρισκει τον ερωτα της ζωης του στο προσωπο του μεγαλοκτηνοτροφου της περιοχης Μήτρου (μνηστήρα της πενταμορφης βοσκοπουλας Κρουστάλλως) . Ευτυχως γιατι η πανεμορφη Κρουστάλλω είναι ήδη ερωτοχτυπημένη με τον Λιάκο, ένα πάμπτωχο τσοπανόπουλο αλβανικης καταγωγης.
    εναντια στο ασφαλιστικο , το καλοκαιρι πια στο δημαρχειο της Λιβαδιας υπογραφεται το Σύμφωνο Συμβίωσης του Ιακωβου με τον Μητρο και αμεσως μετα γινεται ο γαμος της Κρουστάλλως με τον Λιακο.

    Το πρώτο Σύμφωνο Συμβίωσης μεταξύ του ομόφυλου ζευγαριού υπέγραψε ο δήμαρχος Λεβαδαίων .

    Ακολουθει μεγαλο γλεντι με λαϊκη ορχηστρα απο 40 παλικαρια και 40 χορευτριες του πολιτιστικου συλλογου Λιβαδιας , ντυμενες βοσκοπουλες.

    Ο Ιακωβος εγγραφεται στον τοπικο δικηγορικο συλλογο, ενω ο Μήτρος, επεκτεινει τις επιχειρησεις του οπως την «Κτηνοτροφια Στερεας Ελλαδας» Α.Ε. η οποια το 2022 εισαγεται στο ΧΑΑ!!!

    https://sxoliasths.wordpress.com/2016/01/29/sxoliasths-iefimerida-01-3/#comment-514

    ΥΓ Το περιγραμμα του σεναριου, εγραφη με αυτοματη γραφη εντος ημισειας ωρας, απο προοδευτικο και δημοκρατη Δημοτη Αθηναιων εκ γεννησεως ενταυθα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διορθωσις ημαρτημενων

      η προτασις
      «εναντια στο ασφαλιστικο , το καλοκαιρι πια στο δημαρχειο της Λιβαδιας υπογραφεται το Σύμφωνο Συμβίωσης του Ιακωβου με τον Μητρο και αμεσως μετα γινεται ο γαμος της Κρουστάλλως με τον Λιακο.

      Διορθωνεται ως εξης

      «Μετα την επιτυχη εκβαση του πολυμηνου αγωνα των αγροκτηνοτροφων και των επιστημονων, εναντια στο ασφαλιστικο , το καλοκαιρι πια στο δημαρχειο της Λιβαδιας υπογραφεται το Σύμφωνο Συμβίωσης του Ιακωβου με τον Μητρο και αμεσως μετα γινεται ο γαμος της Κρουστάλλως με τον Λιακο.»

      Διαγραφή
  6. Νόμιζα οτι το πρωτο σχολιο δεν ειχε καταχωρηθεί. Εξού και το δεύτερο, και οχι για να εμπεδωθουν καλυτερα οι σοφίες μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ως υστερόγραφο στο μακρόσυρτο απαισιόδοξο σχόλιό μου, θα πρόσθετα την (δική μου, τουλάχιστον) ανάγκη για απομάκρυνση από τον άκαρπο ελληνοκεντρισμό και τις αυτοαναφορικότητες αριστερών, φιλελεύθερων ή ό,τι άλλο.
    Γιατί εκτός από τις ιδεολογίες υπάρχει μπροστά μας και η «μεγάλη εικόνα», η Ευρώπη σήμερα.
    Νομίζω όμως ότι γι αυτό, καλύτερα τα γράφει ο Wolfgang Münchau των FT και του Spiegel στο αποχαιρετιστήριο του εβδομαδιαίο άρθρο στο γερμανικό περιοδικό:
    Ο αργός μαρασμός της Ευρώπης. «Όχι με βρόντο, αλλά μ' έναν λυγμό»
    http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2016/01/blog-post_31.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό που γράφεις Γιώργο είναι η μόνη ουσία. Τα άλλα είναι απλώς κουβέντες για να διασκεδάζουμε τημ αμηχανία μας μπροστά στα μεγάλα.

      Διαγραφή
  8. Τι μου θύμισες τώρα! Εξαιρετικό! Μπράβο!Ο Χώρος είχε τα θετικά του (ΑντιΚΚΕ, ελεύθερες σχέσεις κλπ), αλλά είχε και πολλά αρνητικά, αυτά που φαίνονται τώρα. Όπως ακριβώς τα γράφεις. Αλίμονο στους νέους που δεν υπήρξαν ποτέ αριστεροί, αλλά αλίμονο και σε όσους μεγαλύτερους παρέμειναν αριστεροί. Ποιος το είχε πει:

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία