Με τα λεφτά των ξένων;
Ε με ποια Παναγιώτη με τα λεφτά τα δικά μας;
του Παναγιώτη Γκλαβίνη
«Είμαστε αντίθετοι με την επένδυση χρυσού στις Σκουριές», είπε καταχειροκροτούμενος ο κ. Λαφαζάνης στη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης στη Βουλή. «Θα αξιοποιήσουμε όλα τα δυνατά νόμιμα μέσα για να προωθήσουμε τη θέση μας», πρόσθεσε ώστε να είμαστε βέβαιοι, με όρους αστυνομικού μυθιστορήματος, πως αν βρούμε Καναδό επενδυτή νεκρό στον Χολομώντα, θα τον έχει σκοτώσει ο ίδιος. Ήδη έκανε μια πρώτη απόπειρα, επικαλούμενος όμως το Κράτος Δικαίου. Αν και μετά την παραπάνω διακήρυξη, δύσκολα μπορεί πλέον να κρυφτεί πίσω απ’ το δάκτυλο που πάτησε μια φορά τη σκανδάλη…
Κράτος Δικαίου, λοιπόν. Τι είναι το Κράτος Δικαίου; Θα το καταλάβουμε μόνο αν δούμε το αντίθετό του: το Κράτος Ανθρώπων! Μια χώρα όπου κουμάντο δεν κάνουν οι κανόνες, αλλά οι άνθρωποι που ανεβοκατεβαίνουν στην εξουσία. Κράτος δικαίου, αντίθετα, είναι το κράτος που θέτει κανόνες σεβαστούς και από τους κυβερνώντες, μέχρι να τους αλλάξουν με συνταγματικές διαδικασίες. Οι οποίες, όμως, δεν μπορούν να καταργήσουν αζημίως δικαιώματα νομίμως κεκτημένα από ιδιώτες υπό καθεστώς προϊσχυσάντων νόμων.
Από τρεις ακραίες περιπτώσεις που κρίθηκαν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η μία, και από δυο διαιτητικά δικαστήρια του Διεθνούς Κέντρου Επίλυσης Επενδυτικών Διαφορών της Παγκόσμιας Τράπεζας, οι άλλες δυο, προκύπτει ότι αναπόφευκτη συνέπεια της απαλλοτρίωσης ιδιωτικής περιουσίας, στην οποία προβαίνει ένα Κράτος ακόμη και όταν θεραπεύει προφανέστατους λόγους δημοσίου συμφέροντος, είναι η καταβολή αποζημίωσης στον θιγόμενο ιδιώτη.
Η πρώτη περίπτωση είναι αυτή της βασιλικής περιουσίας, την οποία απαλλοτριώσαμε χωρίς να καταβάλουμε αποζημίωση. Το κάναμε γιατί έτσι πιστεύαμε ότι αποκαθιστούσαμε πλήρως τη Δημοκρατία στη χώρα μας. Θεωρήσαμε πως ό,τι είχε και δεν είχε ο τέως, τα είχε αποκτήσει επειδή ήταν βασιλέας. Άρα, από τη στιγμή που έπαψε να είναι, όφειλε να τα επιστρέψει στο Δημόσιο. Θα του καταβάλαμε και αποζημίωση από πάνω; Και όμως. Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι και ο βασιλιάς είχε δικαίωμα σε ιδιωτική περιουσία. Μας είπε, λοιπόν, ότι μπορούσαμε να έχουμε όποιο πολίτευμα θέλαμε και, στο πλαίσιο αυτό, καλά κάναμε και του πήραμε και τα σπίτια, πλην όμως, ένα πράγμα δεν μπορούσαμε να του στερήσουμε. Την αποζημίωση, στην οποία και μας καταδίκασε να του καταβάλουμε.
Η δεύτερη περίπτωση είναι αυτή του plateau των Πυραμίδων της Αιγύπτου. Ένα ξένο consortium είχε υπογράψει επί Σαντάτ μια μεγάλη σύμβαση για να κατασκευάσει ένα τουριστικό σύμπλεγμα στις Πυραμίδες, το οποίο με βεβαιότητα θα αλλοίωνε το μνημείο. Ξεσηκώθηκε, τότε, όλος ο κόσμος και η Αίγυπτος υποχρεώθηκε να σταματήσει την επένδυση. Το έκανε για να προστατεύσει πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας. Θα του πλήρωνε και αποζημίωση από πάνω; Και όμως. Καλά κάνατε, είπε στην Αίγυπτο το διεθνές δικαστήριο, και σταματήσατε τον επενδυτή. Πληρώστε του, όμως, αποζημίωση.
Η τρίτη περίπτωση αφορά το Μεξικό και την ακύρωση μιας σύμβασης παραχώρησης μιας περιοχής σε μια πολυεθνική εταιρία, την Metalclad, για την διάθεση αποβλήτων. Της πήρανε πίσω την άδεια γιατί ρύπαινε το περιβάλλον. Θα την πληρώνανε κι από πάνω; Καλά κάνατε, είπε το διαιτητικό δικαστήριο στο Μεξικό, και της αφαιρέσατε την άδεια. Πληρώστε της, όμως, αποζημίωση.
Δεν πιστεύω ότι η επένδυση χρυσού ή η ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων έχουν οιαδήποτε σχέση με τις παραπάνω περιπτώσεις, ώστε να στοιχειοθετείται προφανής λόγος δημοσίου συμφέροντος που να δικαιολογεί την ακύρωσή τους. Οι Σκουριές ήταν ανέκαθεν μια μεταλλευτική περιοχή, στα δε αεροδρόμια έχουμε παραχωρήσει αυτό των Σπάτων, στα περιφερειακά κολλήσαμε; Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ιδεολογικές απαλλοτριώσεις. Γεγονός είναι, πάντως, ότι και τέτοιες έχει επιτρέψει η διεθνής νομολογία, υπό μία απαρέγκλιτη, ωστόσο, προϋπόθεση: την καταβολή ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣ.
Έχουμε, άραγε, τα λεφτά για να αποζημιώσουμε τους ξένους επενδυτές που νόμιμα καλέσαμε στη χώρα να επενδύσουν, αλλά που τώρα μια νέα Κυβέρνηση δεν τους θέλει, γιατί έχει μια άλλη αντίληψη για το δημόσιο, μια άλλη αντίληψη γι’ αυτό που αποκαλεί δημόσια αγαθά; Αν έχουμε, τότε να τους πληρώσουμε αυτά που πρέπει και να φύγουν. Επειδή, όμως, δεν έχουμε, γιατί τα ταμεία μας είναι άδεια, τότε ας μη κάνουμε τη χώρα μας Ιράν χωρίς πετρέλαιο. Γιατί οι Ιρανοί είχαν πετρέλαιο και πληρώσανε τις αποζημιώσεις στις αμερικανικές εταιρίες που απαλλοτριώσανε. Τη μαγκιά τους, που λέει ο λαός, την πληρώσανε. Εμείς, με τι θα πληρώσουμε τη δική μας; Με τα λεφτά των ξένων; Ή μήπως δε μας φτάνει το χρέος που έχουμε και θέλουμε κι άλλο;
Υπολόγισε κανείς αυτές τις συνέπειες; Διότι, τις άλλες, τις αρνητικές στην ανάπτυξη, η Κυβέρνηση φαίνεται να μην τις υπολογίζει. Πιστεύει ότι θα προκαλέσει η ίδια ανάπτυξη με τις δημόσιες επενδύσεις που θέλει να κάνει, αρκεί κι εδώ να της δώσουν τα λεφτά οι ξένοι για να τις κάνει. Τις συνέπειες στο χρέος, όμως, τις υπολόγισε τουλάχιστον;
«Είμαστε αντίθετοι με την επένδυση χρυσού στις Σκουριές», είπε καταχειροκροτούμενος ο κ. Λαφαζάνης στη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης στη Βουλή. «Θα αξιοποιήσουμε όλα τα δυνατά νόμιμα μέσα για να προωθήσουμε τη θέση μας», πρόσθεσε ώστε να είμαστε βέβαιοι, με όρους αστυνομικού μυθιστορήματος, πως αν βρούμε Καναδό επενδυτή νεκρό στον Χολομώντα, θα τον έχει σκοτώσει ο ίδιος. Ήδη έκανε μια πρώτη απόπειρα, επικαλούμενος όμως το Κράτος Δικαίου. Αν και μετά την παραπάνω διακήρυξη, δύσκολα μπορεί πλέον να κρυφτεί πίσω απ’ το δάκτυλο που πάτησε μια φορά τη σκανδάλη…
Κράτος Δικαίου, λοιπόν. Τι είναι το Κράτος Δικαίου; Θα το καταλάβουμε μόνο αν δούμε το αντίθετό του: το Κράτος Ανθρώπων! Μια χώρα όπου κουμάντο δεν κάνουν οι κανόνες, αλλά οι άνθρωποι που ανεβοκατεβαίνουν στην εξουσία. Κράτος δικαίου, αντίθετα, είναι το κράτος που θέτει κανόνες σεβαστούς και από τους κυβερνώντες, μέχρι να τους αλλάξουν με συνταγματικές διαδικασίες. Οι οποίες, όμως, δεν μπορούν να καταργήσουν αζημίως δικαιώματα νομίμως κεκτημένα από ιδιώτες υπό καθεστώς προϊσχυσάντων νόμων.
Από τρεις ακραίες περιπτώσεις που κρίθηκαν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η μία, και από δυο διαιτητικά δικαστήρια του Διεθνούς Κέντρου Επίλυσης Επενδυτικών Διαφορών της Παγκόσμιας Τράπεζας, οι άλλες δυο, προκύπτει ότι αναπόφευκτη συνέπεια της απαλλοτρίωσης ιδιωτικής περιουσίας, στην οποία προβαίνει ένα Κράτος ακόμη και όταν θεραπεύει προφανέστατους λόγους δημοσίου συμφέροντος, είναι η καταβολή αποζημίωσης στον θιγόμενο ιδιώτη.
Η πρώτη περίπτωση είναι αυτή της βασιλικής περιουσίας, την οποία απαλλοτριώσαμε χωρίς να καταβάλουμε αποζημίωση. Το κάναμε γιατί έτσι πιστεύαμε ότι αποκαθιστούσαμε πλήρως τη Δημοκρατία στη χώρα μας. Θεωρήσαμε πως ό,τι είχε και δεν είχε ο τέως, τα είχε αποκτήσει επειδή ήταν βασιλέας. Άρα, από τη στιγμή που έπαψε να είναι, όφειλε να τα επιστρέψει στο Δημόσιο. Θα του καταβάλαμε και αποζημίωση από πάνω; Και όμως. Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι και ο βασιλιάς είχε δικαίωμα σε ιδιωτική περιουσία. Μας είπε, λοιπόν, ότι μπορούσαμε να έχουμε όποιο πολίτευμα θέλαμε και, στο πλαίσιο αυτό, καλά κάναμε και του πήραμε και τα σπίτια, πλην όμως, ένα πράγμα δεν μπορούσαμε να του στερήσουμε. Την αποζημίωση, στην οποία και μας καταδίκασε να του καταβάλουμε.
Η δεύτερη περίπτωση είναι αυτή του plateau των Πυραμίδων της Αιγύπτου. Ένα ξένο consortium είχε υπογράψει επί Σαντάτ μια μεγάλη σύμβαση για να κατασκευάσει ένα τουριστικό σύμπλεγμα στις Πυραμίδες, το οποίο με βεβαιότητα θα αλλοίωνε το μνημείο. Ξεσηκώθηκε, τότε, όλος ο κόσμος και η Αίγυπτος υποχρεώθηκε να σταματήσει την επένδυση. Το έκανε για να προστατεύσει πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας. Θα του πλήρωνε και αποζημίωση από πάνω; Και όμως. Καλά κάνατε, είπε στην Αίγυπτο το διεθνές δικαστήριο, και σταματήσατε τον επενδυτή. Πληρώστε του, όμως, αποζημίωση.
Η τρίτη περίπτωση αφορά το Μεξικό και την ακύρωση μιας σύμβασης παραχώρησης μιας περιοχής σε μια πολυεθνική εταιρία, την Metalclad, για την διάθεση αποβλήτων. Της πήρανε πίσω την άδεια γιατί ρύπαινε το περιβάλλον. Θα την πληρώνανε κι από πάνω; Καλά κάνατε, είπε το διαιτητικό δικαστήριο στο Μεξικό, και της αφαιρέσατε την άδεια. Πληρώστε της, όμως, αποζημίωση.
Δεν πιστεύω ότι η επένδυση χρυσού ή η ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων έχουν οιαδήποτε σχέση με τις παραπάνω περιπτώσεις, ώστε να στοιχειοθετείται προφανής λόγος δημοσίου συμφέροντος που να δικαιολογεί την ακύρωσή τους. Οι Σκουριές ήταν ανέκαθεν μια μεταλλευτική περιοχή, στα δε αεροδρόμια έχουμε παραχωρήσει αυτό των Σπάτων, στα περιφερειακά κολλήσαμε; Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ιδεολογικές απαλλοτριώσεις. Γεγονός είναι, πάντως, ότι και τέτοιες έχει επιτρέψει η διεθνής νομολογία, υπό μία απαρέγκλιτη, ωστόσο, προϋπόθεση: την καταβολή ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣ.
Έχουμε, άραγε, τα λεφτά για να αποζημιώσουμε τους ξένους επενδυτές που νόμιμα καλέσαμε στη χώρα να επενδύσουν, αλλά που τώρα μια νέα Κυβέρνηση δεν τους θέλει, γιατί έχει μια άλλη αντίληψη για το δημόσιο, μια άλλη αντίληψη γι’ αυτό που αποκαλεί δημόσια αγαθά; Αν έχουμε, τότε να τους πληρώσουμε αυτά που πρέπει και να φύγουν. Επειδή, όμως, δεν έχουμε, γιατί τα ταμεία μας είναι άδεια, τότε ας μη κάνουμε τη χώρα μας Ιράν χωρίς πετρέλαιο. Γιατί οι Ιρανοί είχαν πετρέλαιο και πληρώσανε τις αποζημιώσεις στις αμερικανικές εταιρίες που απαλλοτριώσανε. Τη μαγκιά τους, που λέει ο λαός, την πληρώσανε. Εμείς, με τι θα πληρώσουμε τη δική μας; Με τα λεφτά των ξένων; Ή μήπως δε μας φτάνει το χρέος που έχουμε και θέλουμε κι άλλο;
Υπολόγισε κανείς αυτές τις συνέπειες; Διότι, τις άλλες, τις αρνητικές στην ανάπτυξη, η Κυβέρνηση φαίνεται να μην τις υπολογίζει. Πιστεύει ότι θα προκαλέσει η ίδια ανάπτυξη με τις δημόσιες επενδύσεις που θέλει να κάνει, αρκεί κι εδώ να της δώσουν τα λεφτά οι ξένοι για να τις κάνει. Τις συνέπειες στο χρέος, όμως, τις υπολόγισε τουλάχιστον;
* Ο κ. Παναγιώτης Γκλαβίνης είναι αν. καθηγητής Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης.
Πηγή:www.capital.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου