Οι εθνικοί επέτειοι του μίσους στο ελληνικό σχολείο


του Λεωνίδα Καστανά

Γιατί άραγε οι δυο μεγάλες εθνικοί επέτειοι γιορτάζουν την έναρξη των πολέμων και όχι τη λήξη τους; Στην περίπτωση της 25ης Μαρτίου γιορτάζουμε το ξεσηκωμό των γρεκών ραγιάδων ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά αποσιωπούμε τελείως το τέλος αυτής της ιστορικής περιόδου που είναι η ίδρυση της Ελληνικής Πολιτείας στα 1828, δηλαδή της 1ης Ελληνικής Δημοκρατίας. Στην άλλη περίπτωση αυτής του 1940, γιορτάζουμε το ΌΧΙ στους Ιταλούς εισβολείς ενώ η κατάληξη είναι και πάλι νικηφόρα για τους Έλληνες. Ήττα των δυνάμεων κατοχής και απελευθέρωση. Κανείς μαθητής δεν γνωρίζει κάτι για την απελευθέρωση της Αθήνας από τους ΝΑΖΙ (Οκτώβρης 1944), αλλά και τις παγκόσμιες εξελίξεις που την προκάλεσαν. Οι Έλληνες γνωρίζουν τα πάντα για τις ενάρξεις των πολέμων που τους αφορούν, αλλά ελάχιστα για το τέλος αυτών και τις αιτίες του.

Η μεταπολιτευτική Ελλάδα έχει μοιράσει τις δυο μεγάλες επετείους ακριβοδίκαια στους δύο πυλώνες του πολιτικού συστήματος. Η 25η Μαρτίου ανήκει στη Δεξιά. Έχει καλό «ελληνικό» Βυζάντιο και κακούς Τούρκους, έχει σφαγές και κρεμασμένο Πατριάρχη, έχει κρυφό σκολειό και εκκλησίες που κάηκαν, έχει Ζάλογγο  και μπόλικο προαιώνιο μίσος. Κανείς δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να εξηγήσει στους πολίτες αυτής της χώρας και κυρίως στους νέους πως ζούσαν οι άνθρωποι μέσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία και ποιες ήταν οι πολιτικές αιτίες που οδήγησαν στην επανάσταση. Όταν μάλιστα οι σχέσεις με τη γείτονα Τουρκία ήταν τεταμένες τεχνηέντως, για να κονομάνε οι Έλληνες και Τούρκοι Άκηδες και Κάντες, ήταν σαφείς οι αναφορές στο σήμερα με την βεβαιότητα ότι είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε και φυσικά να νικήσουμε και πάλι τους Τουρκαλάδες.     

Η 28η Οκτωβρίου ανήκει στην Αριστερά. Εχθρός εδώ είναι ο φασισμός τον οποίο πολέμησαν όλοι οι Έλληνες στα βουνά τις Πίνδου (ακόμα και ο Μεταξάς), αλλά μετά, στην περίοδο της κατοχής το έπος της αντίστασης ανήκει στο ΕΑΜ, στον ΕΛΑΣ, στο ΚΚΕ, στην Αριστερά. Πριν την πρόσφατη κρίση οι πανηγυρικοί της ημέρας υπονοούσαν ότι μπορεί να νικήσαμε το φασισμό, αλλά το παιχνίδι δεν τέλειωσε, το όπλο είναι παρά πόδα, μιας και οι αγώνες εκείνων των ηρώων δεν καρποφόρησαν όπως θάπρεπε, η Ελλάδα δεν έγινε κάτι σαν τη Βουλγαρία ως όφειλε. Όταν ξέσπασε η κρίση και η χώρα βρέθηκε στο «έλεος των δανειστών» ήταν πανεύκολο να συνδεθεί το 40 με τους «νέους κατακτητές» τη Μέρκελ, την ΕΕ κλπ. Πάντα βέβαια με την υπόσχεση πως ο αγώνας μας  απέναντι στον κακό Γερμανό θα είναι και πάλι νικηφόρος. Αρκεί οι Έλληνες πατριώτες να αναδείξουν μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση  για να πάρουν οι σύγχρονοι ΝΑΖΙ το μάθημά τους.

Οι εθνικοί επέτειοι αναφέρονται στην αρχή των πολέμων και αποκρύπτουν την κατάληξη γιατί αυτό βολεύει τη συλλογική συνείδηση που θέλει το έθνος κατατρεγμένο και πάντοτε εν πολέμω. Για την κυρίαρχη αριστεροδέξια ιδεολογία οι πόλεμοι δεν τέλειωσαν ποτέ. Γιατί ούτε την Πόλη πήραμε πίσω, ούτε το σοσιαλισμό φέραμε στη χώρα. Ο Έλληνας πρέπει να μάθει να επικεντρώνει στο κακό και δύσκολο παρελθόν,  στο φόβο και στην ανασφάλεια. Στην ξένη επιβουλή.  Και τα καταφέρνει. Στους μαθητές μένει ότι ξεκινήσαμε έναν ακόμα πόλεμο και όχι μια ειρήνη. Δεν μένει η νίκη, το τέλος του κακού, η προοπτική αλλά η έναρξη του πολέμου, οι κακουχίες,  ο θάνατος, η υπόσχεση ότι το δράμα συνεχίζεται. Στα power point των σχολικών εκδηλώσεων βλέπεις μόνο τη φρίκη. Τους κρεμασμένους και σφαγιασθέντες από τον Τούρκο, τα κρεματόρια και τις εκτελέσεις από το Γερμανό. Εικόνες βαρβαρότητας που έφεραν τον ξεσηκωμό του έθνους και όχι εικόνες χαράς για το νικητήριο αποτέλεσμα, εικόνες της επόμενης ειρηνικής ημέρας. Στις παιδικές και εφηβικές ψυχές πρέπει να φωλιάσει το μίσος. Γιατί αυτό, σύμφωνα με τους πατριδοκάπηλους είναι το καύσιμο που θα πυροδοτήσει νέους αγώνες. Με στόχο ποιο; Κανένα. Αλλά ένα μίσος θρέφει πάντοτε τον ελληνικό λαό, αχρείαστο να είναι. Θρέφει και την Δεξιά και την Αριστερά. Θρέφει τον εθνολαϊκισμό.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι η απουσία της διεθνούς συγκυρίας, η απουσία των ξένων. Των συμμάχων, αυτών που βοήθησαν τον Έλληνα στον αγώνα του, ή δημιούργησαν το πλαίσιο ώστε αυτός τελικά να νικήσει. Κανείς δεν μιλάει για τη ναυμαχία στο Ναβαρίνο που ουσιαστικά σηματοδοτεί την απελευθέρωση από τον Τούρκο. Γιατί πρέπει να μιλήσει για την επανάσταση που είχε τελειώσει λόγω  της εμφύλιας διαμάχης και  για τους ξένους που αποφάσισαν να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Αλλά οι ξένοι, οι Ευρωπαίοι είναι κατά κανόνα κακοί. Ποτέ δεν «διδασκόμαστε» ποιοι πολέμησαν στο Ναβαρίνο, αν ήταν και έλληνες, ποιοι ξένοι ήταν. Αν γιορτάζαμε το τέλος του πολέμου, δηλαδή τη νίκη, έπρεπε να αναφερόμαστε στο Ναβαρίνο. Αλλά εκεί δεν έπαιξαν οι «έλληνες» οπλαρχηγοί, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν Αλβανοί.  

Κανείς δεν μιλά για τους συμμάχους, για την Αγγλία, την Αμερική, τους Γάλλους και Σέρβους αντάρτες. Μιλούν μόνο για την ΕΣΣΔ, λόγω της σοβιετοφιλίας του ΚΚΕ, αλλά και εκεί ξώφαλτσα. Το τέλος του πολέμου δεν μας αφορά. Η εικόνα που πρέπει να έχουν τα παιδιά είναι ότι πολεμήσαμε μόνοι μας τον Άξονα και όλοι οι άλλοι απλά δεν υπήρχαν. Η ιδέα του ανάδελφου έθνους είναι το καύσιμο του εθνολαϊκισμού. Προετοιμάζει τους νέους να ζήσουν σε ένα περιβάλλον εχθρικό, όπου οι άλλοι είτε είναι εχθροί, είτε αμέτοχοι στο δικό μας δράμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι αποφεύγονται και οι αναφορές στη Χρυσή Αυγή ως έχουσας την ίδια ιδεολογία με τους ΝΑΖΙ. Γιατί προφανώς η ΧΑ είναι κόμμα ελληνικό και δεν μπορεί να έχει σχέση με τους δυνάστες της χώρας μας.

Αν κάποιος παρακολουθήσει τις εορταστικές εκδηλώσεις στα σχολεία ίσως παύσει να απορεί για την εξάπλωση του φασισμού στην Ελλάδα, για την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού, για τα αυξημένα ποσοστά της εξόδου από το ευρώ. Ο Έλληνας μαθαίνει από τα γεννοφάσκια  του να αγαπά τη βία, το μίσος, τη διαίρεση, τον πόλεμο. Γιορτάζει την αρχή της σφαγής και όχι τη λύτρωση από αυτή. Μαθαίνει να μισεί τους ξένους, τους γείτονές του, τους συνεταίρους του, την Ευρώπη. Από τη Δεξιά άποψη όλοι αυτοί μας ζηλεύουν και μας μισούν για το ένδοξο αρχαίο παρελθόν μας και γιατί είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι. Από την Αριστερή άποψη, οι ξένοι είναι όργανα του διεθνούς καπιταλισμού και μας μισούν γιατί έχουμε αριστερή και ανυπότακτη ψυχή.


Μαζί με τις παρελάσεις των μαθητών, πρέπει να καταργηθούν και οι δήθεν εορταστικές εκδηλώσεις των εθνικών επετείων. Ας μείνουν ως ένα σημαντικό μάθημα ιστορίας. Όχι πως αυτό θα είναι αντικειμενικό και με θετικό πρόσημο. Αλλά τουλάχιστον δεν θα φαντάζει ως κάτι το εξαιρετικό και δεν θα εντυπώνεται. Θα ξεχνιέται πιο εύκολα. Αν δεν μπορούμε να διδάξουμε σωστά την Ιστορία μας καλύτερα να μην τη διδάσκουμε καθόλου.  Γιατί μας κάνει κακό. Σπέρνει φασισμό. Και αυτό το στερεότυπο των λαών που πεθαίνουν επειδή δεν έχουν «μνήμη» ας πεθάνει πρώτο.

Σχόλια

  1. Εγώ πάντως από τις σχολικές εορτές θυμάμαι.

    Ιωάννης Πολέμης

    Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας

    Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι;
    Μὴν εἶναι τ᾿ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά;
    Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει;
    Μὴν εἶναι τ᾿ ἄστρα της τὰ φωτεινά;

    Μὴν εἶναι κάθε της ρηχὸ ἀκρογιάλι
    καὶ κάθε χώρα της μὲ τὰ χωριά;
    κάθε νησάκι της ποὺ ἀχνὰ προβάλλει,
    κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

    Μὴν εἶναι τάχατε τὰ ἐρειπωμένα
    ἀρχαία μνημεῖα της χρυσὴ στολή,
    ποὺ ἡ τέχνη ἐφόρεσε καὶ τὸ καθένα
    μία δόξα ἀθάνατη ἀντιλαλεῖ;

    Ὅλα πατρίδα μας! Κι αὐτὰ κι ἐκεῖνα,
    καὶ κάτι πού ῾χουμε μὲς τὴν καρδιὰ
    καὶ λάμπει ἀθώρητο σὰν ἥλιου ἀχτίνα
    καὶ κράζει μέσα μας: Ἐμπρὸς παιδιά!

    Φανή Αγορίτσα Λάρισα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Ο Έλληνας μαθαίνει από τα γεννοφάσκια του να αγαπά τη βία, το μίσος, τη διαίρεση, τον πόλεμο." Συμφωνώ απόλυτα. Πριν το 1974 δεν ακούγαμε ότι πολεμήσαμε με τους φασίστες ούτε καν με τους Ναζί, αλλά με του Γερμανούς. Αυτό μαθαίναμε στο σχολείο επί δικτατορίας. Αυτό λέει και σήμερα η Χρυσή ζυγή. Τυχαίο, δε νομίζω. Το μίσος δεν τρέφει μόνο την Δεξιά και την Αριστερά, αλλά τρέφει τον Έλληνα και τον Ρώσο ορθόδοξο, τον Μουσουλμάνο, τον Παλαιοκαθολικό Λατινοαμερικάνο. Είναι πολιτιστικό και θρησκευτικό στοιχείο πολλών λαών (μη Προτεσταντών). Όσο για τις σχολικές γιορτές θα μπορούσε να κάνει μια ενημέρωση - συζήτηση ο κάθε καθηγητής στο τμήμα του. Το ερώτημα είναι πόσοι θα ήταν ικανοί για κάτι τέτοιο και δε θα κατείχαν μόνο την κυριαρχούσα εθνικιστική (μη) γνώση; Ας μας απαντήσουν οι συνδικαλιστές. Ίσως ματαιοπονώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ματαιοπονείτε, διότι τα αναλυτικά προγράμματα, την ύλη και το περιεχόμενο των βιβλίων τα εκπονεί το Υπουργείο Παιδείας.

      Διαγραφή
    2. Φίλε Θωμά έτσι είναι και σευχαριστώ για το σχολιο όπως και όλους τους άλλους φίλους.

      Διαγραφή
  3. Η πολιτική και ιδεολογική προετοιμασία της επανάστασης του 1821 ήταν σαφώς Διαφωτιστική, διεθνιστική και φιλελεύθερα δημοκρατική, Στο Σχέδιο Συντάγματος του Ρήγα (1797) είναι χαρακτηριστικό ποιοί ξένοι θεωρουνται άξιοι να γίνουν πολίτες της Ελληνικής Δημοκρατίας: "Κάθε ξένος εικοσιενός χρόνου, όστις κατοικών εις το βασίλειον αυτό προ ενός χρόνου ζεί από το εργόχειρόν του, είναι πολίτης..."κτλ
    http://4.bp.blogspot.com/-SIu8XiyuVdQ/UzCzCxi3O-I/AAAAAAAADeY/ZbItl1M3uic/s1600/rigas1.jpg
    Βλ. Η Ελληνική Δημοκρατία του Ρήγα: πολυεθνική, δημοκρατική, φιλελεύθερη - του Αριστόβουλου Μάνεση
    http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2014/03/blog-post_25.html
    Αυτή η αλήθεια (όπως και ο πρώτος Ελληνικός εμφύλιος εντος της επανάστασης, το Ναυαρίνο και πολλές άλλες), στη διαδικασία των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, αποσιωπήθηκε ή και διαστρεβλώθηκε. Ως συνήθως, "την ιστορία την έγραψαν οι νικητές". Διαχρονικά. Από τους κοτζαμπάσηδες με τους τότε τρομοκράτες (δολοφόνοι του Καποδίστρια), μέχρι τους μεσοπολεμικούς "καουντίλλιο" και τους ανανήψαντες και χρήσιμους χιτλερικούς ή μαυραγορίτες μετά το 1944. Αργότερα, στο κάδρο μπαίνει και μια κάποια κοινωνικά αποκαταστημένη Αριστερά (δυστυχώς επίσης και διανοούμενη - ακαδημαική), που αρνείται κάθε αυτο-στοχασμό και απλώς περιφρουρεί με εμμονή τα όποια κοινωνικά-ταξικά κεκετημένα της, τα μετά το 1974.
    Όπως συμβαίνει παντού στον κόσμο, σε περιπτώσεις επαναστάσεων που επικρατούν, η απελευθερωτική επανάσταση του 1821 είναι και αυτή, από μια άποψη, προδομένη επανάσταση, Το γεγονός ότι επικράτησε τότε, χάρις στους ισχυρούς συν-Ευρωπαίους μας, δεν αλλάζει τίποτε. Οι Κόδριγκτων, Χέυδεν και Δεριγνύ, με τις φρεγάτες και τα κανόνια τους έδωσαν ζωή σ' ένα νέο κράτος στη Βαλκανική Ευρώπη, μικρό φτωχό συγγενή για τα ένδοξα Παρίσια, Μόσχες και Λονδίνα. Φτωχό, πλήν όμως συγγενή. Και όχι υπόδουλη αποικία, όπως έκαναν στην Ινδία, την Αλγερία ή την Κεντρική Ασία και στον Καύκασο.
    Αυτή η αλήθεια ποτέ δεν συνέφερε στους εγχώριους σκληρά ταξικούς κυρίαρχους. Έτσι με μυστικά και ψέμματα, 150 τόσα χρόνια συνεχόμενα, πως να μην καταλήξουμε αποτυχημένο κράτος - failed state;
    Πόσοι αναρωτηθήκαμε άραγε (με σφοδρές αμφιβολίες, έστω), μήπως τυχόν αυτή τη στιγμή βιώνουμε ένα "νέο Ναυαρίνο";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιώργο ευχαριστώ για την πάντοτε τεκμηριωμένη αναφορά σου. Συμφωνούμε σε όλα.

      Διαγραφή
  4. Αλλά τώρα που μεγάλωσα αντιγράφω ένα κείμενο του Πάσχου Μνδραβέλη

    «Η Ελλάδα είναι σαν ένα βιβλίο γραμματικής και ένα συντακτικό για να μπορούμε να διαβάζουμε. Η Ελλάδα είναι σαν την μητέρα μας...»
    Αντόνιο Ταμπούκι (Ιταλός συγγραφέας)
    Η δική μου πατρίδα είναι το συντακτικό και η γραμματική του κόσμου, όπως λέει ο συμπατριώτης μου Αντόνιο Ταμπούκι. Είναι ο Αριστοτέλης και ο Σοφοκλής. Ο Ευκλείδης και ο Θουκυδίδης. Είναι ο Νεύτων και ο Σέξπιρ. Ο Αλβέρτος Αϊνστάιν και η Χάνα Άρεντ. Είναι ο Νίκος Καζαντζάκης και ο Φίλιπ Ροθ.
    Η δική μου πατρίδα είναι η Κοζάνη, η Αλόννησος, η Σαλονίκη, ο Άθως, τα Χανιά, το Μοναστήρι, η Βιέννη, το Κάστρο του Πλαταμώνα, το Σαν Αντόνιο και το Τέτοβο. Όλοι οι τόποι που είχαν κάτι να μου πουν, όλα τα ηλιοβασιλέματα του κόσμου.
    Η δική μου πατρίδα έχει το Μουσείο της Βεργίνας και την πινακοθήκη Βαν Γκονγκ στο Άμστερνταμ. Έχει τον Παρθενώνα και τα σοκάκια στο Νυμφαίο Φλώρινας. Είναι και η Κωνσταντινούπολη του Παλαιολόγου και το παζάρι της Ινσταμπούλ. Είναι οι Βυζαντινές εκκλησίες της Θεσσαλονίκης και το Τοπ-Καπί της Πόλης.
    Η δική μου πατρίδα είναι η Νέα Υόρκη στις 11 Σεπτεμβρίου, η Μαδρίτη στις 11 Μαρτίου, το Μπεσλάν στις 5 Σεπτεμβρίου. Είναι η Παλαιστίνη και η Βαγδάτη κάθε μέρα. Είναι η Αθήνα την 21η Απριλίου και το Σαντιάγκο στις 11 Σεπτεμβρίου.
    Η δική μου πατρίδα έχει χωράει πολλούς συμπατριώτες: τη Σοφία, τον Κώστα, τον Βασίλη, την Μαρίνα, τον Τοντ, τον Αχμέτ και τον Γκάζι. Τον Ιμπραχίμ, τον Μανώλη και τη Μαρία. Τον Ηλία και τη Σβετλάνα. Τον Ααρών και τον Σταμάτη. Συμπατριώτες μου είναι εκείνοι που χαμογελούν, όχι οι αλήτες που κάνουν συνανθρώπους τους να κλαίνε. Αδέλφια μου όσοι υποφέρουν, γονείς μου όσοι έκλαψαν το παιδί τους. Η δικιά μου πατρίδα δεν έχει ματωμένους μετανάστες, κλαίει για τον 20χρονο Γράμο Μπαλούσι που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει στη Ζάκυνθο.
    Η δική μου πατρίδα έχει το «Ελύτης, Μόραλης, Τσαρούχης» του Γιάννη Πετρόπουλου, το «Άξιον Εστί» του Ελύτη, την «Αμοργό» του Νίκου Γκάτσου, τους πίνακες του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, τα χαρακτικά του Έσερ. Έχει «Το φιλί» του Ροντέν και οι τοιχογραφίες της Κνωσού. Η δική μου πατρίδα έχει αιώνιες γραφές. Έχει μόνο ένα στίχο: «Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά». Έχει μόνο μια στροφή:
    Της πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα
    Μες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα
    Των φονιάδων το αίμα με φως ξεπληρώνω
    Μακρινή Μητέρα, Ρόδο μου Αμάραντο.
    Η δική μου πατρίδα παραείναι μεγάλη για να χωρέσει σε αυθαίρετες γραμμές στις οποίες κάποιοι, κάποτε συμβιβάστηκαν.
    Η δική μου πατρίδα δεν πετάει τίποτα από το μεγαλείο του κόσμου. Έχει «της καρδιάς το πύρωμα», είναι η Ελλάδα που τόσες φορές στην ιστορία της χώρεσε όλο τον κόσμο. Είναι η χώρα που δεν φοβάται αλλά μεγαλουργεί. Είναι η Ελλάδα όλων μας που υπήρξε -τι μεγάλη κουβέντα!- η γραμματική και το συντακτικό του κόσμου. Η κοσμοπολίτισσα που έζησε στη Μασσαλία, μεγαλούργησε στη Βιέννη, έκλαψε στη Σαλονίκη, κι αγάπησε στη Σμύρνη.
    Η δική μου πατρίδα δεν είναι η καρικατούρα της Ελλάδας που δείχνουν στα παράθυρα της τηλεόρασης. Δεν είναι μισαλλόδοξη, δεν είναι δυσανεκτική.
    Η δική μου Μεγάλη Ελλάδα αγαπά! Δεν μισεί. Είναι πατρίδα όλων εκείνων που την αγαπούν, εκείνων που νιώθουν τιμή τους να κρατούν τα σύμβολα της, είτε λέγονται Οδυσσέας Τσενάι είτε Ηλίας Ηλιάδης. Οι εχθροί της -εκείνοι οι μικρόνοες που προσπαθούν να την μικρύνουν στα μέτρα τους- είναι και δικοί μου εχθροί. Οι πολέμιοί της, εκείνοι που τυλίγονται την γαλανόλευκη και περιμένουν να πληρωθούν γι' αυτό, πολεμούν κι εμένα. Είναι εχθροί όλων ημών των Ελλήνων...

    Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 8.9.2004

    Φανή Αγορίτσα Λάρισα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν είναι το Υπουργείο που καθορίζει τις εορτές. Κανείς δεν παίρνει υπόψη του τις οδηγίες του. Και οι υπεύθυνοι των εορτών είναι συχνά προοδευτικοί και διαβασμένοι άνθρωποι γενικά καλών προθέσεων. ΚΑι πολύ εργατικοί. Είναι μια ιδεολογία που τα καλύπτει όλα που μοιάζει να έχει κολλήσει στα κεφάλια μας και να μη βγαίνει. Είναι μια εθνική συνείδηση. Είναι ο τρόπος ανάγνωσης της ιστορίας μας. Είναι τα διδάγματα που θέλουμε να μεταφέρουμε. ΙΑχές πολεμικές. Είναι αυτό που μα κατατρέχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μπράβο σας κύριε Καστανά!

    Παναγιώτης Π

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μιλάτε για τον εαυτό σας - όχι για εμένα τουλάχιστον. Όλα τα έζησα, κι εγώ και οι συμμαθητές μου σε λαϊκό προάστιο, αλλά δεν γίναμε ετσι. Ψάξαμε, ενημερωθήκαμε, βρήκαμε. Ο κόσμος δεν είναι η παρέα σας και αυτοί που συμφωνούν μαζί σας. Όταν μιλάτε για μίσος, ρίξτε και καμιά ματιά στον καθρέφτη, είναι ειδικός στις προβολές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εκεί που ψάχνατε μήπως βρήκατε και ένα ονοματάκι να μας πείτε. Εστω και εικονικό. Για να συνεννοούμαστε τουλάχιστον. Να ξαναδιαβάσετε το γραπτό μπας και καταλάβετε τι λέει, Γιατί από το σχόλιο που κάνετε δεν καταλάβατε μάλλον,

      Διαγραφή
  8. Δυο σχόλια, λίγο καυστικά ως συνήθως (γερνάω;).
    1. Στην Καλαμάτα "γιορτάζουμε" την απελευθέρωση της πόλης κάθε 23 Μαρτίου (τσαντιζόμαστε μάλιστα όταν τα Καλάβρυτα πάνε να μας "κλέψουν" την πρωτιά). Όμως: Ζήτημα αν ένας στους εκατό Καλαματιανούς ξέρει, έχει διδαχθεί, έχει διαβάσει ότι η Καλαμάτα ξαναυποδουλώθηκε απ΄τον Ιμπραήμ και ελευθερώθηκε μετά το Ναβαρίνο.
    2. Μην τολμήσει κανείς να καταργήσει τις σχολικές γιορτές - θα βρεί σύσσωμο το σώμα των εκπαιδευτικών εναντίον μιας τέτοιας κίνησης. Οι γιορτές χρειάζονται για την διαπαιδαγώγηση της νεολαίας, τόνωση του φρονήματος κλπ - έτσι θα σου πουν. Εδώ αν η γιορτή πέφτει Κυριακή ο γιορτασμός γίνεται Παρασκευή - τι λέμε τώρα, εξτρα αργία και πας να την καταργήσεις;
    Μπάμπης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ολα τα στραβά ψωμιά είναι διαπιστωμένο ότι τα φούρνισαν οι εκπαιδευτικοί, οι συνδικαλιστές και η αριστερά που κυβερνούσε τόσες δεκαετίες μετά την απελευθέρωση.

      Διαγραφή
    2. Τα "στραβά ψωμιά" τα φούρνισαν και τα φουρνίζουν και αυτοί που γράφεις ειρωνικά και αυτοί που ίσως υπονοείς (πολιτικοί, εργολάβοι, ΕΕ, μνημονιακοί κλπ). Ο καθένας ας ψάξει να βρεί τι φούρνισε και τι φουρνίζει ο ίδιος κι ας μην ψάχνει για άλλοθι.

      Διαγραφή
    3. Προς θεού ρε παιδιά, σαν να με παραξηγήσατε. Εκπαιδευτικός ήμουν κι εγώ, κι όπως όλοι μας, κάθε Σεπτέμβρη ψάχναμε το ημερολόγιο και σχολιάζαμε για το τι ημέρα πέφτει κάθε γιορτή. Ψέμματα;
      Μπάμπης

      Διαγραφή
    4. ΟΧΙ όπως όλοι οι λοιποί εργαζόμενοι σε αυτό τον τόπο!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία